Jak zostałam czytelniczką

Blogspot od kilku miesięcy więcej nie działa, niż działa. Aż mi się odechciewa pisać, bo marnuję godziny czekając, aż coś się załaduje.

Ale trwam, trwam.

Nie wiem, czy ktoś tu wchodzi w ogóle i to czyta. To znaczy wiem oczywiście, bo maniakalnie sprawdzam statystyki , ale nie wiem, czy ludzie tak klikają byle gdzie, jak to się czasem zdarza na internecie, czy faktycznie z premedytacją wchodzą i czytają.

Poprzednia notka i nieuchronne nadejście zimy nastroiły mnie nostalgicznie. Chciałabym zawrócić do dzieciństwa. W związku z tym postanowiłam utworzyć listę książek dla dzieci i młodzieży, które najbardziej pamiętam i które chciałabym sobie kupić, żeby zawsze móc je czytać, gdy dopadnie mnie taki nastrój.

Jeżeli mam się cofnąć jak najbardziej wstecz to należy zacząć oczywiście od serii: „Poczytaj mi mamo”, na której w wieku jakichś trzech lat (głosi legenda rodzinna) nauczyłam się niemal samodzielnie czytać. Z samego procesu nie przypominam sobie nic, ale ponoć dręczyłam mamę w kółko pytając ‘co to za literka’, aż ogarnęłam cały alfabet i szczęśliwa czytałam sobie do woli. Musiałam uczyć się na Czerwonym Kapturku, bo ta książeczka jest wyryta w mojej pamięci bardziej niż jakakolwiek inna. Właściwie to chętnie bym kupiła sobie egzemplarz na pamiątkę.

Gdy już przeczytałam wszystkie książeczki dla dzieci, które mieliśmy w domu i po kilka razy, mama powiedziała mi, że jest takie miejsce, gdzie są setki książek i można je sobie pożyczać za darmo zupełnie. Myślałam, że sobie jaja robi. Ale było tak naprawdę. Miałam cztery lata, gdy mama zapisała mnie do biblioteki dla dzieci i młodzieży na Odyńca. Do tej pory pamiętam tę pierwszą wyprawę i pamiętam półkę, z której wzięłam pierwszą książkę, którą wypożyczyłam. Już wtedy musiałam mieć jakieś początki mojej nerwicy natręctw bo skierowałam się na pierwszą półkę alfabetycznie i wzięłam pierwszą chyba książeczkę. Była to ‘Myszka Pik’. Do niedawna pamiętałam tylko okładkę, i że historia była o polnej myszce badylarce, która miała na imię Pik (zresztą upamiętniłam ją nazywając tak mojego pierwszego chomika). Dzięki internetowi udało mi się niedawno tę książkę odnaleźć. Może też sobie kupię.

Kolejnym silnym wspomnieniem jest ‘101 Dalmatyńczyków’. Później nastąpiło wiele innych książek, które pożerałam w chorobliwym tempie. Szczególnie pamiętam Muminki – niedawno uaktywniła się u mnie muminkowa obsesja i mam zamiar na Boże Narodzenie sprawić sobie zestaw w twardych okładkach.

Oprócz tego oczywiście Narnia, przeróżne książki Astrid Lindgren ze szczególnym naciskiem na ‘Bracia Lwie Serce’, książkę którą przeczytałam chyba z piętnaście razy i płakałam strasznie za każdym razem oraz seria ‘Pięcioro dzieci i coś’. Pamiętam raz też czytałam ‘Niekończącą się historię’ do jakiejś trzeciej nad ranem i musiałam uprosić mamę, żeby napisała mi usprawiedliwienie następnego dnia, bo nie mogłam iść tak do szkoły (poza tym cały czas zostało mi chyba ze sto stron do przeczytania).

Głównym kuratorem moich gustów literackich był mój tata, przez co przeczytałam wszystkie części Pana Samchodzika i trochę Tomków Szklarskiego. Był grany też Niziurski. Lubiłam bardzo różne te książki, ale zawsze czułam się trochę od nich oddzielona, bo nie było w nich prawie żadnych dziewczynek. Były to takie staromodne opowieści, w których chłopcy przeżywali przygody, a dziewczynki bawiły sie lalkami i były ładne. Jak przez mgłe pamiętam, że w Panu Samochodziku bywały czasem jakieś dziewczynki, ale nie jestem pewna.

Zaczytywałam się również w Baśniach – obydwa tomy Baśni Braci Grimm zaczytałam na śmierć, miałam tak że różne bajki z różnych stron świata i szczególnie pamiętam zbiór bajek słowackich (chyba, ale kto wie, może były one słoweńskie, albo słowiańskie w ogóle). Za to w ogóle nie mogłam się przekonać do Andersena, mimo że mieliśmy to ładne, czarne trzytomowe wydanie z obrazkami.

Kolejnym moim odkryciem były książki Joanny Chmielewskiej, najpierw zaczęłam od serii dla dzieci o Janeczce i Pawełku, później dla młodzieży o Teresce i Okrętce, a później już łyknęłam całą resztą (bardzo chciałam wtedy zostać detektywką). Pamiętam tata się zawsze podśmiewał z mojego oddania pani Chmielewskiej, ale przynajmniej były tam dziewczynki i miały przygody! Za pokazanie mi Chmielewskiej dziękuję mojej przyjaciółce z podstawówki Paulinie.

Druga moja przyjaciółka z podstawówki, Ola, pokazała mi Frances Hodgson Burrnett, autorka mimo, że właściwie z zeszłego wieku to w ogóle się nie zestarzała. Czytałam Małą Księżniczkę, Małego Lorda, Tajemniczy Ogród, Tajemnicę Dworu w Stornham z wypiekami na twarzy.

Później odkryłam bardziej dziewczyńskie książki. Ukochałam Lucy Maud Montgomery, szczególnie Błękitny Zamek, Musierowicz (którą odkryłam stosunkowo późno), Siesicką. Pamiętam też, że moją ulubioną lekturą był wtedy Ten Obcy.

To były główne książki mojego dzieciństwa. Na pewno coś pominęłam, więc napiszcie mi koniecznie jakie były Wasze najważniejsze książki, to uzupełnię listę.

Gdy skończyłam 15 lat zaczęłąm wyrastać z literatury dziecięcej i młodzieżowej, a nie było nikogo, kto by mnie umiał odpowiednio wprowadzić do literatury dla dorosłych. Tata podsuwał mi, a to Buszującego w Zbożu, a to jakiegoś Vonneguta, i owszem, przeczytałam je z pewną satysfakcją, ale były to książki bardzo męski i ogólnie na tematy, które, w trakcie intensywnej burzy hormonalnej, którą przechodziłam, nie interesowały mnie. Teraz myślę, że trzeba mi było podsunąć Jane Austen na przykład. A tak to porzuciłam czytanie praktycznie całkowicie i zajęłam się chłopakami i imprezami. Z liceum pamiętam, że samodzielnie przeczytałam Władcę Much i dalej Chmielewską. Musiałam coś tam od czasu do czasu czytać, ale jakoś niknie mi co i kiedy. Do czytania wróciłam na studiach i do tej pory z uporem nadrabiam zaległości. Ale to już zupełnie inna historia.